Hayattan bazı kesitler

Nilay öfkeyle Ahmet’in gözlerinin içine bakıp  ” Hangi hakla benden kardeşimi bırakıp gitmemi istersin? Sen nereye gidiyorsan git, ben hiç bir yere gitmiyorum! ”  Son cümlesini bitiremeden,  Ahmet sert bir şekilde araya girerek  “ kocan olduğum hakla !”  Elini havaya kaldırıp boşluğa sallarcasına hareket ederek, Nilay’ın bunu umursamayacağını bildiğini belirten ifadesiyle bir süre öylece bakıştılar. Birbirlerine meydan okurcasına bakıp inatlaşmaya devam ederken, Nilay başını daha da dikleştirip o her zamanki kararlı bakışları ile meydan okuyordu kocasına. Ahmet boğazını temizleyip devam etti.  “Elbette bu senin için yeterli bir sebep değilse eğer, karnındaki bebeğimin babalık hakkı ile ikinizi de güvende tutmak için gerekirse seni zorla buradan götüreceğim!”  Nilay ellerini vücuduna birleştirip buz gibi soğuk sesi ile  “elbette senin en iyi yaptığın şey bu zaten, ben kötü olduğumda bir akıl hastanesine kapattın, şimdi ise buse kötü  ve sen yanında kalmamı istemiyor onu yalnız bırakmam

Ahmet odadan çıktığı andan itibaren buse ablası ile konuşmaya çalışıyordu. “Canım yaşadıkların çok ağır biliyorum ve seni anlıyorum, ama ne olursun Ahmet abiye biraz şans ver ona büyük haksızlık ediyorsun.” Epeydir söylediği hiç bir şeye cevap vermiyordu,ablasının dikkatle dinlediğini sanıyordu. Söylediklerinin üzerinde bıraktığı etkiyi görmek için ablasının yüzünü incelediğinde ,  busenin ağzı şaşkınlıkla aralandı. Bir dakika önce uyanıktı, hangi ara böyle derin bir uykuya geçti diye düşünüp mırıldanmaya başladı  “kendi kendime konuşuyorum burada deminden beri ne ara uyudun sen Allah aşkına ya.”  Tam o esnada , ablasının derinden gelen iç çekiş sesi Buse’ye cevap verir gibi olmuştu.  Şefkatle gülümseyip ablasının yanağına öpücük kondurup odadan çıktı. Koridora Ahmet’in yanına gitti. Bir hayli gergin ve sinirli görünüyordu. Busenin de omuzları çökmüştü sessizce yanına oturup yüzüne baktı. Ahmet gergin bir ses tonuyla “Nilay nasıl? Yalnız bırakma ablanı buse.” Buse üzüntüyle yüzüne bak

Nilay söylediğine inanmadığını belirten bir yüz ifadesi ile “simülasyon mu?” Diye tekrarlardı.  Azad kendinden emin bir şekilde doğruca gözlerine bakarak. “Sen her zaman yeşillikte huzur bulmuşsundur, bu yüzden burayı senin için tasarladım. Beğendin mi?” Nilay ne söylemesi gerektiğini bilemediğinden cevap vermedi. “Garip hissediyorum kendimi korkmam gerekirken korkmuyorum, içimde endişe barındırmıyorum ,bu çok ilginç ” Azad “çünkü ben böyle istiyorum da ondan! Hadi şöyle oturalım biraz.” Çimenlere Yan yana oturdular. Nilay'ın aklından milyonlarca düşünce geçiyordu hayatı tam bir kaostu. Nasıl bu işin içinden çıkacağına dair en ufak fikri yoktu. En önemlisi ise, yanındaki adam neden ona yardım ediyordu? Ona güvenmeli miydi?  Daha fazla sessizliğe dayanamayan Nilay aklındaki sorulara cevap vermesi için harekete geçmeliydi. “Sende onlardansın! neden sana güveneyim?” Azad kendine has üslubuyla  (kibriyle) “yerinde olsam kimseye güvenmem”  Nilay’ın kaşları çatıldı. “Bu hiç adil b

Nilay koridorda sedyeyle taşınırken, Azad'ın hesap sorar gibi bakan derin anlamlar yükleyen bakışlarını zihnine kazıdı. Bununla daha sonra ilgilenecekti! Karnında katlanması çok zor olan ağrısıyla iki büklüm olmuştu. Bebeğini kaybetme korkusu, tüm benliğini sarmıştı. İstediği tek şey, bebeğinin  iyi olup hayatta kalmasıydı. Kaybetme korkusu, yaşadığı bütün korkularının üstün de geldiğini fark etti. Kendine güç toplamak için,her şeyden önce bebeği için bundan sonra iyi olacağına, defalarca kendine söz verip durdu.  Sedyede oradan oraya sürükleniyordu bir türlü hastanenin diğer bölümüne varamamışlardı. Karnı öyle kasılıyordu ki acıdan yüzü kaskatı kesilmişti. Kesik kesik nefes alıyor sakin olması için sürekli kendini telkin ediyordu. Sonunda vardıkların da kalbi öyle hızlı çarpıyordu ki bebeğinin durumunu öğrenmeye fırsatı olmadan kalp krizinden öleceğini düşünüyordu. Doktorun odasına girer girmez yüzlerine bile bakmadan "içeri alın lütfen belden aşağısını soyup masaya