10.bölüm
Nilay söylediğine inanmadığını belirten bir yüz ifadesi ile “simülasyon mu?” Diye tekrarlardı. Azad kendinden emin bir şekilde doğruca gözlerine bakarak. “Sen her zaman yeşillikte huzur bulmuşsundur, bu yüzden burayı senin için tasarladım. Beğendin mi?” Nilay ne söylemesi gerektiğini bilemediğinden cevap vermedi. “Garip hissediyorum kendimi korkmam gerekirken korkmuyorum, içimde endişe barındırmıyorum ,bu çok ilginç ” Azad “çünkü ben böyle istiyorum da ondan! Hadi şöyle oturalım biraz.” Çimenlere Yan yana oturdular. Nilay'ın aklından milyonlarca düşünce geçiyordu hayatı tam bir kaostu. Nasıl bu işin içinden çıkacağına dair en ufak fikri yoktu. En önemlisi ise, yanındaki adam neden ona yardım ediyordu? Ona güvenmeli miydi? Daha fazla sessizliğe dayanamayan Nilay aklındaki sorulara cevap vermesi için harekete geçmeliydi. “Sende onlardansın! neden sana güveneyim?” Azad kendine has üslubuyla (kibriyle) “yerinde olsam kimseye güvenmem” Nilay’ın kaşları çatıldı. “Bu hiç adil b